Recenzja: Alternative 4 - The Brink (2011)

Duncan Patterson to prawdziwy Midas w tworzeniu wspaniałej, sentymentalnej, mrocznej muzyki. Znamy go z formacji Anathema (do 1998r.), formacji Antimatter (do 2005r.) oraz zespołu Ion, w którym pracuje do tej pory. Tym razem niezwykle kreatywny i posiadający już niezwykłą renomę muzyk zabrał się za kolejny projekt o symbolicznie brzmiącej nazwie Alternative 4.

Zespół tworzy trójka muzyków. Obok Pattersona grają tu Mauro Frison (perkusja) oraz Mark Kelson (gitara, śpiew). Owocem wspólnej pracy jest album The Brink, w którego skład wchodzi 9 utworów zapełniających niemal w całości album CD. Warto zwrócić uwagę na mroczną, przepełniona tajemnicą i ponurą okładkę.

Nazwa projektu od razu nasuwa nam pewne skojarzenia, a konkretniej odniesienie do ostatniego albumu zespołu Anathema, przy którym Duncan Patterson miał okazję maczać ręce przed jego odejściem z formacji. Album Alternative 4 wydany w roku 1998 (sześć z dziesięciu utworów napisał Patterson) do tej pory uchodzi za najbardziej depresyjne i melancholijne (a według wielu najlepsze) wydawnictwo Anathemy. Zgodnie z naszym tokiem myślenia właśnie takiej dawki muzyki możemy doszukiwać się na The Brink, zresztą po Panie Pattersonie nie powinniśmy się spodziewać niczego innego. Rzecz jasna nie mylimy się… Krążek jest w całości wypełniony atmosferą mroku, grozy i podniosłości. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że The Brink to najbardziej melancholijne, depresyjne i niejako straszne wydawnictwo muzyczne, za którego stworzeniem stałby Patterson. Tak naprawdę trudno doszukać się tu optymistycznych, delikatniejszych momentów. Na The Brink panuje ciągły patos, grobowa atmosfera i wszechobecna muzyczna podniosłość. Słuchając albumu czujemy się jakby zamknięci w pustym, pozbawionym okien pokoju z pogaszonymi światłami otaczani i niejako obezwładnieni skromnymi porcjami muzycznych dźwięków oraz atmosferą wykreowaną przez trio.

Warto wspomnieć, że ze wszystkich projektów artysty ten jest chyba najbardziej ubogi i skromny względem muzycznych ubarwień. Jest to płyta, na której formacja stara się grać ciszą, a wykorzystywanie swych instrumentów ograniczać czasowo do minimum. Można nawet żartem stwierdzić, że za każdy użyty na płycie dźwięk artyści dostawali podczas sesji nagraniowej kary, a marzeniem Pattersona było pobicie rekordu Guinessa w najskromniejszym instrumentalnie muzycznym wydawnictwie. Zaprawdę muzycy na The Brink nie szaleją, a skupiają się na konsekwentnym, powolnym i niejako pieszczotliwym budowaniu nastroju, bo to właśnie nastrój jest bronią, którą Alternative 4 na krążku używa najczęściej. 

Pewnego rodzaju wyznacznik zawartości krążka daje nam już utwór tytułowy album rozpoczynający, w którym słyszymy jedynie mroczne, zachowawcze i niezwykle skromne partie fortepianowe budzące mroczną atmosferę i grobowy glos wokalisty. Czy przypomina to Altenative 4 Anathemy? Przypomina… i to bardzo. Pewnego rodzaju ożywienie przychodzi wraz z kolejnym False Light podczas którego możemy usłyszeć pełny głos Marka Kelsona mi przypominający od czasu do czasu Jana-Henrika Ohme z Gazpacho i… Vincenta Cavanagha z Anathema! Jak się okazuje mocniejsze uderzenie w tym utworze jak i w kolejnych są pewnego rodzaju wyjątkami na płycie. Dalej w większości jest podobnie – melancholia, wyciszenie i wytrwałe budowanie stonowanych kompozycji bo zdecydowanie króluje tu gitara akustyczna oraz w największym stopniu fortepian, a wokale i inne muzyczne dodatki jedynie służą za dopełnienie całości. Trzeba dodać jednak, że Alternative 4 w tej wytrwałości i konsekwencji przesadza bo obok momentów podniosłości zbyt często pojawia się odczucie znudzenia i podirytowania w nieskończoność przedłużającymi się kompozycjami z niezmieniającymi się motywami muzycznymi.

Alternative 4 i The Brink jest w moim mniemaniu jakby przedłużeniem, dopełnieniem i kontynuacją Alternative 4 od Anathema. Łudząco podobne rozwiązania kompozycyjne, linie wokalne i wykorzystywanie instrumentów niesamowicie przypominają rok 1998. Formacja z pewnością nieprzypadkowo wybrała na swoją nazwę właśnie niejako kluczowy album w dorobku Brytyjczyków. Jest to jasny znak na to, że trójka muzyków podąża i podążać będzie ścieżką wyznaczoną niegdyś przez Pattersona i braci Cavannaghów , a biorąc pod uwagę najnowsze wydawnictwa Anathemy, w których panuje atmosfera radości oraz szczęścia i nijak im pod względem muzycznego klimatu do własnych wydawnictw z lat 90-tych, to Alternative 4 może zapełnić pewnego rodzaju muzyczną lukę na rynku muzycznym aktualnie nieobsadzoną i czekającą na regenta.

Jestem przekonany, że ten album podbije serca wielu. Jestem również pewien, że wielu znudzi i nie zaciekawi. Tak naprawdę sami musicie odpowiedzieć sobie na pytanie czy to płyta dla Was. Z pewnością trzeba jednak stwierdzić, że dla każdego fana formacji Anathema i twórczości Duncana Pattersona album The Brink to pozycja, po którą sięgnąć warto. Warto choćby dla samego poznania i ocenienia kolejnej ciekawej płyty wysmażonej przez tego nieocenionego muzyka i poddania tej płyty próbie.

PS. Polecam słuchać nocą przy zgaszonym świetle!

Lista utworów:
1. The Brink 02:12 
2. False Light 04:54 
3. Alternate 03:38
4. Underlooked 09:51 
5. Still Waters 07:41 
6. The Dumbing Down 05:48
7. Automata 03:57 
8. Autonoma 05:27
9. The Brink (reprise) 14:56